ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Date 3/11/2009 17:39:21 | Topic: RESUMES-(cliquez)
| Στο προτοσέλιδο της εφημερίδας "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" 1η Νοεμβρίου 2009
ο Γιώργος Νικολαΐδης
 Γιώργος Νικολαΐδης
contact@georgesnikolaidis.com
http://www.georgesnikolaidis.com/
 Η Ελληνική εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Θεσσαλονίκης πήρε συνέντευξη από τον Διευθυντή του καλλιτεχνικού ομίλου GRADISCΑ τον θεσσαλονικιό Γιώργο Νικολαΐδη ο οποίος διαμένει εδώ και είκοσι χρόνια στο Παρίσι
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ Τέχνη στην υπηρεσία κάποιου ανώτερου σκοπού
Η τέχνη ως μέσον εκπαίδευσης, ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Αυτή την αρχή πρεσβεύει ο θεσσαλονικιός μουσικός Γιώργος Νικολαΐδης, ο οποίος διαμένει εδώ και είκοσι χρόνια στο Παρίσι, και τη θέτει σε πλήρη εφαρμογή διαμέσου του καλλιτεχνικού ομίλου GRADISCΑ, που δημιούργησε το 2002. Ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του ομίλου, καθηγητής στο Conservatoire de la Ville de Paris και στην Ecole Nationale de la Communaute dʼ Agglomeration dʼ Evry, ο έλληνας φλαουτίστας μας συστήνει τον καλλιτεχνικό όμιλο και τις επερχόμενες δράσεις του και συγχρόνως ξετυλίγει την προσωπική του πορεία από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης έως τα ανώτατα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Γαλλίας.
Της Δέσποινας Ντάρτζαλη
dartzali@makthes.gr
Γέννημα της Θεσσαλονίκης, ο Γιώργος Νικολαΐδης έφυγε από τη γενέτειρά του λίγο μετά τα 18 χρόνια του και εδώ και μία εικοσαετία ζει και εργάζεται στο Παρίσι. “Είχα εκπροσωπήσει το 1987 την Ελλάδα στη Συνάντηση της Μεσογείου, στη Μασσαλία. Από εκεί και ύστερα μου έκαναν μια πρόταση, κέρδισα σε ένα διαγωνισμό και έγινα ο πρώτος έλληνας φλαουτίστας που έφευγε για μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό για ανώτερες και ανώτατες σπουδές”, πιάνει την αρχή του νήματος της καλλιτεχνικής διαδρομής του.
Ίσως σήμερα να θεωρείται αυτονόητο και απλό να μεταβαίνει ένας έλληνας μουσικός για σπουδές στο εξωτερικό, όμως στη δεκαετία του 1980 δεν ήταν ούτε αυτονόητο ούτε εύκολο. “Είχα ξεκινήσει σε ηλικία 6 χρόνων τις σπουδές μου στις φλογέρες και το 1980 πέρασα στο φλάουτο. Να φανταστείτε ότι εκείνα τα χρόνια ερχόταν ο πρώτος καθηγητής στο φλάουτο. Μέχρι τότε ακόμη και στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης δίδασκε όλα τα πνευστά όργανα ένας κορνίστας, ο οποίος βέβαια έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Καταλαβαίνετε εάν ήταν εύκολο ή δύσκολο να φύγει κανείς το 1989 και να γίνει δεκτός στο Εθνικό Ωδείο του Παρισιού. Μέσα σε δέκα χρόνια ούτε σχολή δημιουργείται, ούτε παράδοση”, επισημαίνει και αντιπαραθέτει εκείνη την εποχή με τη σημερινή. “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά από είκοσι χρόνια το επίπεδο έχει ανέβει. Βέβαια πιστεύω ότι εκεί που παραμένει δύσκολο για τον Έλληνα να φύγει στο εξωτερικό είναι στο θέμα της νοοτροπίας. Στη Γαλλία ένας άνθρωπος καταξιώνεται μέσα από τη δουλειά του, την κοινωνική του θέση, την παροχή του στο κοινό καλό. Στην Ελλάδα, εξ όσων έχω δει, υπάρχουν άλλες αξίες. Εάν θελήσει κάποιος να βγει στο εξωτερικό, θα πρέπει να πάρει απόφαση να προσαρμοστεί σε άλλους ρυθμούς δουλειάς και σε άλλους τρόπους λειτουργίας”.
“ΚΥΝΗΓΗΣΑ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ”
“Την τύχη μου την κυνήγησα μόνος μου, σε επίπεδο προσωπικό και οικογενειακό”, απαντά ο κ. Νικολαΐδης ερωτηθείς εάν είχε στήριξη από την ελληνική πολιτεία. “Είχα κάποιες υποτροφίες επί σειρά δέκα ετών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναγνωρίστηκε το ταλέντο μου. Στη Γαλλία, παρότι υπάρχει μια σχετική κρίση, υπάρχει μια επίσημη θέση του κράτους να στηρίξει την καλλιτεχνική δημιουργία”. Πιστεύει ότι η κρίση δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά κρίση αξιών και αισθητικής. “Άλλη θέση είχε ο πολιτισμός και η κουλτούρα στη Γαλλία το ʼ80 και το ʼ90 και άλλη θέση έχει σήμερα. Παρά την οποιαδήποτε κρίση, η γαλλική πολιτεία αλλιώς τοποθετείται σε τέτοιου είδους θέματα σε σχέση με την ελληνική”.
Ο ΟΜΙΛΟΣ GRADISCA
Σταθμό της καλλιτεχνικής του πορείας ο Γιώργος Νικολαΐδης θεωρεί την ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου GRADISCA (www.companiegradisca.com), στον οποίο συμμετέχουν περισσότεροι από 200 καλλιτέχνες, προερχόμενοι κυρίως από το χώρο της μουσικής, αλλά και από το χορό, το θέατρο, τη λογοτεχνία, τα εικαστικά. “Το ένα τρίτο των εκδηλώσεων του ομίλου, περίπου 35 με 40 εκδηλώσεις ετησίως, αφιερώνεται σε άρρωστα παιδιά, κακοποιημένα, ψυχικά ασθενείς, ηλικιωμένους, αναπήρους και άπορους. Για παράδειγμα, πριν από δύο χρόνια αφιερώσαμε έναν δίσκο σε μια πιτσιρίκα που έπασχε από λευχαιμία, η οποία επιβίωσε και έγινε νονά του ομίλου”, αναφέρει. Ο όμιλος, που είναι αναγνωρισμένος στη Γαλλία και έχει την υποστήριξη μεγάλων κρατικών εταιριών, δημιουργήθηκε επιδιώκοντας την “ισότητα πρόσβασης και καταμερισμού οποιουδήποτε αγαθού. Είναι στρατευμένη τέχνη προς αυτό το σκοπό. Τέχνη στην υπηρεσία κάποιου ανώτερου σκοπού”.
Όπως σημειώνει ο κ. Νικολαΐδης, στα προσεχή σχέδια του ομίλου είναι και κάποιες εκδηλώσεις στην Ελλάδα. “Είχα διαβάσει σε ένα άρθρο στη ʽΜακεδονίαʼ ότι, όταν ο ελληνικός στρατός έφτασε στο Αφγανιστάν, ανέλαβε ένα σχολείο στην Καμπούλ, το οποίο ήταν σε κάκιστη κατάσταση. Σκέφτηκα να κάνουμε με τον όμιλο GRADISCA και σε συνεργασία με διάφορους φορείς, όπως τη ΧΑΝΘ, το Δελασάλ, τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων κ.ά., μια-δυο εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη και μία στο Παρίσι και τα έσοδά τους να διατεθούν, για να στείλουμε ένα προκατασκευασμένο κτίριο, που θα λειτουργήσει ως σχολείο στην Καμπούλ”, καταλήγει.
|
|