(με αφορμή του κείμενου που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα σας)

Θα ήταν ενδιαφέρον ο κ. Σεραφείμ να αναλάμβανε την ηγεσία της Ελληνορθόδοξης Εκκλησία Γαλλίας και να υποστήριζε, ως πνευματικός ηγέτης των ορθοδόξων ου κατοικούν στη Γαλλία, ότι οι ελληνικής καταγωγής Γάλλοι δεν δικαιούνται να είναι πολίτες του γαλλικού κράτους, διότι δεν ανήκουν εξ αίματος εις το γαλλικό γένος (!).

Ακούγεται ενδεχομένως ως αστείο αλλά αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα γινόσαστε έξαλλοι;

Έζησα με τη γυναίκα μου (Έφη Δαμασιώτου) κοντά σας πέντε ολόκληρα χρόνια και διδάξαμε ελληνικά στα παιδιά σας. Νομίζω ότι την περίοδο εκείνη το Ελληνικό Σχολείο Μασσαλίας (ένα τότε) με τη βοήθειά και των δύο Κοινοτήτων, των τότε προξενικών (Δανασής-Μεταξάς) αρχών και πάνω όλων εσάς άνθισε. Είμαστε περήφανοι για αυτό, πιστεύοντας ότι από τη μεριά μας κάναμε το καθήκον μας, ως δάσκαλοι και Έλληνες.
Ερχόμαστε και ξαναρχόμαστε στη Μασσαλία, ξανά και ξανά, και την αγαπάμε σαν δεύτερη παρτίδα μας.

Αγαπητοί φίλοι,
Πιστεύω, ότι αν σε άλλες συγκυρίες έμενα στη Γαλλία για πάντα (π.χ. ερχόμουν την περίοδο δικτατορίας καταδιωκόμενος ως φοιτητής) παντρευόμουν εκεί ελληνίδα ή και γαλλίδα, έκανα παιδιά που θα πήγαιναν εκ των πραγμάτων στα γαλλικά σχολεία (και στο ελληνικό) θα ήθελα οπωσδήποτε να έχουν τη γαλλική υπηκοότητα και να αισθάνονται ότι το γαλλικό κράτος δεν τα απορρίπτει ως ξένο σώμα.
Νομίζω ότι έτσι θα είχαν μια ασφαλή "ταυτότητα" και τα εχέγγυα για να περάσουν τη ζωή τους δημιουργικά και με ψυχική υγεία, χωρίς να απορρίπτουν την ελληνικότητά τους και τις ρίζες τους. Όπως, εξάλλου, έκαναν και τα παιδιά, τα οποία είχα την τύχη να γνωρίσω καλά διδάσκοντάς τα ελληνικά για πέντε ολόκληρα σχολικά έτη.
Ποτέ δεν τους έβαλα στα παιδιά σε το δίλημμα, αν αισθάνονται Έλληνες ή Γάλλοι. Ήταν Ευρωπαίοι, γάλλοι πολίτες, ελληνικής καταγωγής, περήφανοι και για τις τρεις αυτές τους διαστάσεις, ταυτότητες ή ιδιότητες, όπως θέλετε πέστε τις.
Πολλοί πατεράδες ή μανάδες τους δεν μιλούσαν ελληνικά, γιατί οι δικοί τους γονείς στην προσπάθειά τους να μην απορριφθούν τα παιδιά τους, όταν ήταν μικρά, από ξενοφοβικούς Γάλλους τα υποχρέωναν να μην μιλούν την ελληνική γλώσσα για να μάθουν καλά τα γαλλικά, που αυτοί δεν έμαθαν ποτέ. Παππούδες πια, όταν έφερναν τα εγγόνια τους στην Κοινότητα και μου έλεγαν "δάσκαλε, να μην γίνει πάλι το ίδιο λάθος", αλλά το νήμα της γλώσσας είχε υποστεί ζημιές και, όπως ξέρετε, το σχολείο δεν αρκούσε για να τις αποκαταστήσει, όμως ήμασταν όλοι περήφανοι που το είχαμε. Αισθανόταν όμως οι άνθρωποι αυτοί και ευγνώμονες για το γαλλικό κράτος που τους είχε κάνει πολίτες του και τους είχε δώσει μια ευκαιρία ζωής σε δύσκολα συνήθως για αυτούς χρόνια.

Αυτά τα λίγα, ως ελάχιστο σχόλιο, για την προσπάθεια που καταβάλλεται σήμερα στην Ελλάδα, να κανονιστεί ένα ζήτημα που από καιρό εκκρεμεί και μας πληγώνει. Για το συμφέρον της χώρας και το καλό των παιδιών που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα.
Με την αγάπη που θα διατηρήσω πάντα για την ελληνική κοινότητα Μασσαλία και καθένας από εσάς προσωπικά, σας χαιρετώ όλους.


Με εκτίμηση et fier d’être (un peu) Marseillais

Σαλτερής Νικόλαος
Σχολικός Σύμβουλος Δημοτικής Εκπαίδευσης Νομαρχίας Πειραιά
Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας

Υ.Γ. Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα να αναρτήσετε το μικρό μου σημείωμα στην ιστοσελίδα σας ως δείγμα ελάχιστο διαλόγου με τις απόψεις που εξέφρασε σε αυτήν ο Άγιος Πειραιώς, τις οποίες σέβομαι αλλά και με τις οποίες διαφωνώ απολύτως.