Περιεχόμενα
Diaspora Grecque en France
Liens avec la Grèce et Chypre


ASSOCIATIONS- ΣΥΛΛΟΓΟΙ
RESUMES-(cliquez) : ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗΣ - NAPOLEON BONAPARTE
le 3/5/2021 15:15:55

Le Général Nicolas de Loverdo son nom est gravé sur l'Arc de Triomphe à Paris.
Ο Στρατηγός Λοβέρδος ο Ελληνας του Ναπολέοντα στην Αψίδα του Θριάμβου


Ο Νικόλαος Λοβέρδος στέρησε από τον εαυτό του την ευκαιρία να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, όταν το 1815 ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να έχει σταματήσει την επιστροφή του Ναπολέοντα Α' από την εξορία στο Παρίσι και στον θρόνο του και δεν το έπραξε!

Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1773, «από οικογένεια ευγενών εδώ και 600 χρόνια» όπως συνήθιζε ο ίδιος να επαναλαμβάνει σε κάθε συνομιλητή του που έδειχνε να το ξεχνά και να μην του αποδίδει τον δέοντα σεβασμό!

Ο έλληνας επισκέπτης που θα πάει στο Παρίσι και θα αρκεστεί να δει την Αψίδα του Θριάμβου από μακριά, σίγουρα θα στερηθεί μία μεγάλη χαρά: να διαβάσει μόνος του το χαραγμένο στην Αψίδα όνομα του Νικόλαου Λοβέρδου, του μοναδικού Ελληνα που πέτυχε να τον θυμάται και να τον τιμά για πάντα η Γαλλία - και ας είναι παντελώς ξεχασμένος στη χώρα μας. Αλλά και ο Νικόλαος Λοβέρδος στέρησε από τον εαυτό του την ευκαιρία να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, όταν το 1815 ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να έχει σταματήσει την επιστροφή του Ναπολέοντα Α' από την εξορία στο Παρίσι και στον θρόνο του και δεν το έπραξε!
Ο Κόμης Νικόλαος Λοβέρδος! Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1773, «από οικογένεια ευγενών εδώ και 600 χρόνια» όπως συνήθιζε ο ίδιος να επαναλαμβάνει σε κάθε συνομιλητή του που έδειχνε να το ξεχνά και να μην του αποδίδει τον δέοντα σεβασμό! Ο πατέρας του τον προόριζε για γιατρό, αλλά όταν πήγε για σπουδές στην Πάδοβα επέλεξε τα μαθηματικά και στη συνέχεια, έκανε στο Παρίσι στρατιωτικές σπουδές. Και εδώ, σταματούν οι προσωπικές επιλογές του Νικ. Λοβέρδου και έρχεται η Ιστορία να τον αναλάβει και να χαράξει το μέλλον του.
Βρισκόμαστε στο 1792, η επαναστατική από το 1789 Γαλλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Αυστρία και όλοι σπεύδουν να καταταγούν στις Εθνοφυλακές για να βοηθήσουν τη χώρα τους. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Ν. Λοβέρδος που πολύ σύντομα βρέθηκε να υπηρετεί υπό τις διαταγές άγνωστων για την εποχή στρατιωτικών, αλλά που οι πόλεμοι της Επανάστασης και της Ναπολεόντειας Αυτοκρατορίας θα τους κάνουν μεγάλους, διάσημους και πλούσιους, όπως π.χ. τον Murat, μελλοντικό γαμπρό του Ναπολέοντα Α' και βασιλέα της Ιταλίας, τον στρατάρχη Massénat, δούκα του Rivoli και πρίγκιπα του Essling, κ.ά. Από το 1792 έως το 1815, ο Ν. Λοβέρδος βρέθηκε σε σημαντικά για την ευρωπαϊκή ιστορία πολεμικά μέτωπα, από την Ισπανία έως την Πολωνία, αποδείχθηκε γενναίος στρατιώτης, γι' αυτό και τα παράσημα μαζί με τις οικονομικές απολαβές του αύξαναν σταθερά. Ομως, το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν η ικανότητά του να βρίσκεται στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή! Κάθε φορά που τα σχέδιά του φαίνονταν να παραμένουν ανεκπλήρωτα, επέστρεφε στην Κεφαλονιά και περίμενε «τη δική του ώρα»!
Η πρώτη εμφάνισή της έγινε το 1797, όταν οι γάλλοι επαναστάτες έφτασαν στα Επτάνησα που τους παραχώρησε η Συνθήκη του Campo Formio. Ο Ν. Λοβέρδος έγινε στην Κέρκυρα στενός συνεργάτης του διοικητή A. Gentili και μέσω αυτού γνωρίστηκε με τον στρατηγό Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Ανέπτυξαν στενή συνεργασία και τουλάχιστον τρεις φορές ο αυτοκράτορας Ναπολέοντας Α' του ανέθεσε μυστικές αποστολές για τον ξεσηκωμό του Ελληνισμού κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ηταν εχέμυθος συνεργάτης και ήξερε να κρύβεται. Οταν επανεμφανιζόταν μετά από καιρό, στο ερώτημα πού βρισκόταν την προηγούμενη περίοδο, αυτός απαντούσε: «σε αποστολή του αυτοκράτορα». Η λακωνική του απάντηση έκανε κάποιους να αμφιβάλλουν για την αλήθεια της, αλλά ο Λοβέρδος δεν έλεγε ψέματα.
Εφυγε με τους Γάλλους από την Κέρκυρα, με τη λήξη της πρώτης Γαλλοκρατίας, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και φαινόταν να είναι πιστός στον αυτοκράτορα έως την πτώση του, το 1814. Τότε, ο Ν. Λοβέρδος αυτόματα άλλαξε στρατόπεδο. Εγινε βασιλικότερος του βασιλέως, θυμήθηκε ότι είχε ευγενική καταγωγή, οπότε εις το εξής όλοι όφειλαν να τον αποκαλούν κόμη Λοβέρδο, ανέλαβε τη διοίκηση της περιοχής Basses-Alpes (τώρα Provence-Alpes-Côte d'Azur), ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον νέο μονάρχη Λουδοβίκο 18ο. Ολα φαίνονταν να έχουν μπει σε μία τάξη στη ζωή του κόμη Λοβέρδου, όταν ο «άτακτος» έκπτωτος αυτοκράτορας Ν. Βοναπάρτης διέφυγε από τον τόπο εξορίας του, τη νήσο Ελβα και με συνοδεία 1.200 ατόμων αποβιβάστηκε στο μικρό λιμάνι του Golfe-Juan, στη νότια Γαλλία (1η Μαρτίου 1815), που ανήκε στη δικαιοδοσία του Λοβέρδου. Η αρχική έκπληξη όσων τον πρωτοείδαν άφησε τη θέση της στον ενθουσιασμό για την επιστροφή του και αύξησε τη συνοδεία του. Ο Ναπολέων πήρε τον δρόμο για το Παρίσι, ενώ παράλληλα έφευγαν και οι ενημερώσεις από τις Αρχές των πόλεων που διέσχιζε «προς τον Μονάρχη για την επιστροφή του Αυτοκράτορα»!
Ομως, η πορεία του Ναπολέοντα προς τη γαλλική πρωτεύουσα δεν ήταν ακίνδυνη. Επρεπε πρώτα να διασχίσει την περιοχή του Sisteron και αυτό ήταν δύσκολο γιατί την ήλεγχαν οι βασιλόφρονες του δούκα του Angouleme και του Λοβέρδου. Στην ακρόπολη της Sisteron ο διοικητής κόμης Λοβέρδος συνάντησε την Ιστορία και της γύρισε την πλάτη: αντί να συλλάβει τον Ναπολέοντα και να βάλει τέλος στα σχέδιά του, προτίμησε να εγκαταλείψει την περιοχή με το επιχείρημα ότι έστειλε ερώτημα στο Παρίσι για να του πουν τι να κάνει και άρα περίμενε την απάντηση του βασιλιά, αφήνοντας τον δρόμο ελεύθερο στον Βοναπάρτη. Δεν ήθελε να έχει εμπλοκή σε αυτό που συνέβαινε και δεν είχε! Ακόμη και όταν ο Βοναπάρτης του έστειλε μήνυμα για να του ζητήσει τη συστράτευσή του, ο κόμης άφησε το μήνυμα αναπάντητο. Μετά το Βατερλώ (Ιούν. 1815) και την Παλινόρθωση, ο κόμης Λοβέρδος συνέχισε την κοινωνική και στρατιωτική ανέλιξή του. Ο Λουδοβίκος το 1818 τον τίμησε κάνοντάς τον γάλλο πολίτη.
ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. Το 1828, το όνομα του Ν. Λοβέρδου ήταν το πρώτο που αναφέρθηκε για την ανάληψη της αρχηγίας της Γαλλικής Στρατιωτικής Αποστολής στον Μοριά, όμως οι στρατιώτες αντέδρασαν. Ηθελαν κάποιον που αποδεδειγμένα βρισκόταν πάντα στο πλευρό των στρατιωτών και όχι των πολιτικών. Ετσι, επελέγη ο στρατηγός N-J Maison. Αυτή η επιλογή, όχι μόνο δεν έφερε ρήξη ανάμεσα στους δυο στρατιωτικούς, αλλά αντίθετα τους επέτρεψε να έχουν στενή συνεργασία. Για όσα ο κυβερνήτης Καποδίστριας ζητούσε από τη γαλλική κυβέρνηση, είτε άμεσα είτε μέσω του N-J Maison, προς όφελος της Ελλάδας, π.χ. χρήματα, στρατιωτικό εξοπλισμό, επιτάχυνση εκλογής τους διαδόχου του κ.ά., ο κόμης Λοβέρδος είχε πάντα ρόλο να διαδραματίσει και άποψη να διατυπώσει. Οταν ο Ι. Καποδίστριας δολοφονήθηκε, ο κόμης Λοβέρδος πολεμούσε στην Αλγερία για την κατάληψή της από τη Γαλλία. Αποδείχτηκε γενναίος πολεμιστής, αλλά αυτό δεν τον έσωσε από την αποστράτευσή του, το 1832 όταν κατηγορήθηκε πως λαφυραγώγησε το παλάτι του Μπέη στο Αλγέρι. Ο κόμης Λοβέρδος δεν αποδέχτηκε την κατηγορία, αλλά το Παρίσι δεν πείστηκε. Ωστόσο, το 1836 που εγκαινιάστηκε η Αψίδα του Θριάμβου είδε το όνομά του χαραγμένο στην 29η στήλη της, μαζί με άλλους 659 αγωνιστές της Γαλλικής Επανάστασης και της Ναπολεόντειας Αυτοκρατορίας. Υπουργός Πολέμου και τελικός υπεύθυνος για την επιλογή των ονομάτων ήταν ένας στρατιωτικός που επίσης ξεκίνησε τη στρατιωτική θητεία ως εθελοντής το 1792, ο Nicolas-Joseph Maison. Ο κόμης Λοβέρδος πέθανε το 1837 και μετά ξεχάστηκε. Το 2021 είναι μία καλή ευκαιρία για να τον ξαναθυμηθούμε και μάλιστα να τον αξιοποιήσουμε προς όφελος της ιστορίας μας και της εξωστρέφειάς της.

Κείμενο : Ξένη Δ. Μπαλωτή 15 Ιουλίου 2020 εφημερίδα Τα ΝΕΑ
Η Ξένη Δ. Μπαλωτή είναι ιστορικός του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, εκπρόσωπος στην Ελλάδα του γαλλικού κέντρου μελετών «Souvenir napoléonien».


Le Général Nicolas de LOVERDO

Au total, 20 campagnes et 5 blessures; son nom est gravé côté sud de l'Arc de Triomphe à Paris.

Nicolas de Loverdo est la personne qui aurait pu changer le cours de l'histoire de la France. Quand Napoléon Bonaparte quitta l'île d'Elbe où il était en exil, accompagné de 1 500 hommes, il arriva dans le port de Golfe Juan le 1er mars 1815 et se dirigea vers Paris. A Sisteron, Napoléon est arrêté par l'armée du roi. Le Général de Loverdo, gouverneur des Basses-Alpes (Alpes-de-Haute-Provence depuis 1970), aurait pu l'arrêter mais décida de le laisser continuer

Nicolas de Loverdo est né le 3 novembre 1773 à Céphalonie. Il est le fils du comte Georges Loverdo. Etudiant, Nicolas de Loverdo étudie les sciences et les mathématiques, tout en s'intéressant à la politique. Par la suite, il prend parti pour la Révolution française et s'engage dans l'armée française. Il sert en tant qu'adjudant-major dans l'armée des Alpes sous Napoléon. Le 16 avril 1796, Nicolas de Loverdo est grièvement blessé lors de la bataille de Modène.
Après la paix de Campoformio en 1797, les îles Ioniennes, avec Corfou pour capitale, sont cédées à la République française. En raison de ses origines grecques, Nicolas de Loverdo est affecté à l'état-major du général Gentilly, lequel exerce le commandement militaire et civil sur les îles Ioniennes. Il est détaché hors-cadre à l'administration civile, promu conseiller municipal auprès du gouvernement central de Corfou. C'est là qu'il fait la connaissance de Napoléon.
Cependant, le gouvernement des îles Ioniennes propose qu’il assume le poste d’inspecteur général de l’artillerie et du corps des ingénieurs. Loverdo décline l’offre, et ce au moment même de l’arrivée à Zakynthos (Zante) de Sebastiani, ce qui pousse le gouvernement à suspecter le rôle joué par 2 officiers français. Dans l’intervalle de nouvelles instructions secrètes sont arrivées, lui ordonnant de retourner en Grèce et de conduire des négociations secrètes avec Samuel, chef des Souliotes, Zacharias, chef des " klephtes " du Péloponnèse et Zannetakis de Magne. Heureux à la perspective de voir son pays libéré, Loverdo s’active pour conduire sa seconde mission.
A peine un an plus tard, les flottes russe et ottomane, alliées pour la circonstance, entreprennent le siège de Corfou. A cette occasion, Nicolas de Loverdo démissionne de l'administration civile et se réengage dans l'armée en tant que capitaine. Il lève à ses frais deux compagnies de fusiliers grecs, fortes de deux cents hommes. Après la chute de Corfou, le 5 mars 1799, les autorités russes lui proposent un poste au sein du nouveau gouvernement.
De Loverdo refuse et rejoint l'armée d'Italie avec ses compagnies grecques. Il y sert sous les ordres du général Dobelle, en tant que capitaine d'artillerie. Nicolas de Loverdo est promu lieutenant-major suite à la bataille de Marengo en juin 1800. Loverdo rédige un rapport au consul Bonaparte, dans lequel il préconise la reconquête des îles grecques afin de maintenir une influence française en Egypte et en Méditerranée orientale; suite à ce rapport, Bonaparte donne l'ordre d'envoyer des renforts à Tarente en Italie, au mois de mai 1801.
De façon concomitante, le Consul charge Loverdo d'acheminer des armes vers Tarente. Mais en août 1801, la capitulation des troupes françaises en Egypte met un terme à l'opération. De 1801 à 1804, Loverdo effectue des missions secrètes pour le compte du gouvernement français. Il est chargé de soulever les chefs de tribus locaux contre les Ottomans, mais le projet n'aboutit pas.
Après 1804, nommé adjudant-major, il rejoint l'armée d'Italie commandée par le maréchal Masséna. Il prend part au siège de Gaète, près de Naples en 1806 puis suit Masséna en Pologne en 1807. Après la paix de Tilsitt (juillet 1807), de Loverdo retourne à Paris. Il obtient la Légion d'honneur et une rente à vie pour ses bons et loyaux services.
Lors de la campagne d'Espagne en 1808, Masséna, blessé à l'œil, remet le commandement de ses troupes à Loverdo, qui accède à cette occasion au grade de major.
En juillet 1809, il combat à Wagram où il est blessé à deux reprises. Par la suite, il est affecté comme sous-chef à l'état-major de Masséna, au Portugal. En 1812, il est nommé colonel au 59ème régiment de ligne. En août 1813, Loverdo est grièvement blessé au siège d'Echalar, face aux Britanniques. Napoléon le nomme général de brigade.
Au mois de décembre 1813, le général de Loverdo doit prendre le commandement de la 3ème brigade de l'armée des Pyrénées, sise à Montauban. Le général de Loverdo doit défendre les rives de la Garonne contre l'armée anglaise qui lui fait face jusqu'à l'abdication de Napoléon le 11 avril 1814. Le général de Loverdo et ses officiers prêtent alors serment aux Bourbons.
Par la suite, il prend le commandement de la 6ème division de l'armée française en proie à des mutineries puis est nommé gouverneur des Basses-Alpes. Durant les Cent-Jours, il reste fidèle aux Bourbons et est emprisonné à Grenoble. En juin 1815, Loverdo est promu lieutenant général et reçoit le commandement de la 8ème division; le 19 novembre 1815, il obtient la citoyenneté française.
La suite de sa carrière est marquée par sa participation à la campagne d'Espagne en avril 1823 où il commande la 3ème division dans le 2ème corps du général Molitor. En juillet 1830, le général de Loverdo prend part à la prise d'Alger à la tête de la 2ème division et entre en deuxième section juste après. Il décède le 26 juillet 1837 à Paris, laissant deux fils. L’un d’eux, Alexandre, suivit les traces de son père, s’élevant au grade de major. Le nom du général Loverdo est inscrit sur le côté sud de l’arc de Triomphe à Paris, 29ème colonne.

Printer Friendly Page Envoyer à un ami




Επικοινωνία - Contact : info@diaspora-grecque.com  | Création : webmaster@diaspora-grecque.com| Contact : info@diaspora-grecque.com|  Thème de Nyko