Γάλλοι βετεράνοι του στρατού του Ναπολέοντα στην Ελληνική Επανάσταση
Vétérans français de l'armée de Napoléon dans la révolution grecque

Charles Nicolas Fabvier

Charles Nicolas Fabvier, né le 10 décembre 1782 à Pont-à-Mousson (Meurthe) et mort le 15 septembre 1855 à Paris, est un officier de l'armée de Napoléon Bonaparte, ambassadeur et homme politique français
Officiellement, le colonel Charles Nicolas Fabvier arrive en Grèce en 1825 ; on lui confie aussitôt l'organisation et la direction de l’Armée régulière grecque, le Taktikon. En réalité, il s'est déjà rendu dans le Péloponnèse en 1823 sous le faux nom de Borel.
Il s'est plusieurs fois distingué au service de l'Empereur ; il devient l’une des figures majeures de l’opposition libérale sous la Restauration. Conspirateur aux côtés des libéraux en Espagne, puis à Londres et en Belgique, il est constamment surveillé par la police. En Grèce, il entraîne et dirige les Réguliers sans parvenir pourtant à les mener à la victoire sur le champ de bataille. En 1828, Fabvier quitte le pays en mauvais termes avec le Gouverneur Kapodistrias, laissant pourtant derrière lui, une renommée de patriote sincère et de grand ami de la Grèce qui lui survivra.


Maurice Persat

Maurice Persat, né à Ennezat (Puy-de-Dôme) le 30 avril 1788 et mort à Lezoux le 16 octobre 1858, est un militaire et écrivain français qui participa aux guerres napoléoniennes.
Maurice Persat est lui aussi un ancien de la Grande Armée. Il se distingue lors des campagnes d’Espagne, de Russie ainsi qu’à Waterloo. Il est décoré par l’Empereur mais relégué aux demi-soldes sous la Restauration.
Son esprit aventurier le porte aux côtés de Bolivar en Amérique latine, des Constitutionnels napolitains qui refusent de se soumettre aux ordres de l’Autriche, en Italie et, enfin, en Grèce. Alors qu'il accompagne Fabvier, il assiste à la prise de Tripolitza en 1821 et quitte le pays horrifié en emmenant avec lui une jeune fille turque qu'il épousera dix ans plus tard. En 1828, après un passage par l’Espagne et par les États-Unis, Persat, désormais philhellène désillusionné, retourne en Grèce comme volontaire au sein de l’expédition de Morée. Il effectue un autre voyage, entre 1831 et 1833, comme commandant de Modon et se rend une dernière fois sur le terrain en 1837. Ses mémoires sont relatées sur près de 400 pages. Elles retracent trente-huit années d'aventures à travers le monde.

Γάλλοι βετεράνοι του στρατού του Ναπολέοντα στην Ελληνική Επανάσταση

Κάρολος Φαβιέρος

Ο Κάρολος Φαβιέρος (Charles Nicolas Fabvier) (Ποντ α Μουσόν, 1783 - Μπωσέν, 1855) ήταν Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός και διοικητής του τακτικού στρατού της Ελλάδας κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Θεωρείται ο ικανότερος και ο πλέον αγαπητός από όλους τους φιλέλληνες αξιωματικούς που αγωνίσθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών, στο διάστημα από το 1823 έως το 1828. Φορούσε φουστανέλα και στο κεφάλι έφερε σαρίκι, παρόμοιο εκείνων που φορούσαν οι στρατηγοί Νικηταράς και Μακρυγιάννης και γενικά είχε προσαρμοσθεί στη ζωή των αγωνιστών τόσο πολύ, ώστε κανείς, όταν τον έβλεπε, δεν ήταν δυνατό να αντιληφθεί πως δεν ήταν Έλληνας.

Ο Κάρολος Φαβιέρος σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού και συμμετείχε στους Ναπολεόντειους Πολέμους και το 1807 διακρίθηκε στην μάχη του Εϋλώ. Σε ηλικία 30 ετών ήταν συνταγματάρχης, είχε τιμηθεί με τον Ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής και είχε πάρει τον τίτλο του βαρόνου. Το 1809 στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το 1810 στην Περσία για να οργανώσει τον περσικό στρατό. Μετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων, αποτάχθηκε, όπως και οι περισσότεροι αξιωματικοί του Ναπολέοντα Α΄ και το 1822 κατέφυγε
στην Αγγλία. Το 1824 ήρθε στην Ελλάδα και αποβιβάστηκε στο Ναυαρίνο για να βοηθήσει την επανάσταση με το ψευδώνυμο Μπορέλ (De Borel) και «με τη σκέψη να ιδρύσει αγροτική και βιομηχανική αποικία για τους εξόριστους συναδέλφους του», Γάλλους και Ιταλούς βοναπαρτιστές, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Ισπανία και Αγγλία. Επέστρεψε στην Αγγλία όπου συγκέντρωσε εθελοντές και το 1825 γύρισε ξανά στην Ελλάδα και στις 30 Ιουλίου ανέλαβε την διοίκηση του τέταρτου τακτικού στρατού στο Ναύπλιο.
Στις αρχές Αυγούστου του 1826, μαζί με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, έλαβε μέρος στη μάχη του Χαϊδαρίου όπου τελικά, εξ αιτίας διαφωνιών, οι Έλληνες ηττήθηκαν από τους Τούρκους. Στις 30 Νοεμβρίου 1826 ο Φαβιέρος με 530 άνδρες διέσπασε την πολιορκία της Ακρόπολης μεταφέροντας πολεμοφόδια και παρέμεινε πολιορκημένος εκεί μέχρι τις 24 Μαΐου 1827 οπότε και συνθηκολόγησε. Σε ανάμνηση της μάχης αυτής και της πολιορκίας που ακολούθησε, στο προαύλιο του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού, βρίσκεται τοποθετημένη μια στήλη η οποία έχει στην αριστερή της πλευρά χαραγμένα τα λόγια:
«ΤΩ, ΦΑΒΙΕΡΩ, ΠΡΟΜΑΧΩ, ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ Η ΕΛΛΑΣ 1826 – 1926»
καθώς και μια δεύτερη προς τιμή του υπαρχηγού του ταγματάρχη Ροβέρτο, που φονεύθηκε κατά την είσοδο στην Ακρόπολη.
Ο Φαβιέρος, το 1826, πρωτοστάτησε για το κτίσιμο κάστρου, στο λόφο του στενού των Μεθάνων, πάνω στα ερείπια αρχαίας οχύρωσης που σήμερα φέρει το όνομά του[. Το καλοκαίρι του 1827 έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Χίου που διακόπηκε μετά από την αντίδραση των μεγάλων δυνάμεων. Πήρε μέρος στην εκστρατεία του Μωριά, συνοδεύοντας τον τακτικό γαλλικό στρατό προσφέροντας με τη γνώση του για την περιοχή.
Το 1828 μετά από διαφωνία του με τον Καποδίστρια έφυγε από την Ελλάδα για τη Γαλλία όπου πήρε μέρος στην επανάσταση του Ιουλίου του 1830, οπότε διορίστηκε φρούραρχος του Παρισιού. Το 1839 έγινε γενικός επιθεωρητής στρατού, και το 1845 ομότιμος της Άνω Βουλής. Το 1827 η Γ’ Ελληνική Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ανακήρυξε τον Φαβιέρο επίτιμο Έλληνα πολίτη και ο βασιλιάς Όθωνας του απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος.
Ο Φαβιέρος χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους ειλικρινέστερους και ανιδιοτελείς φιλέλληνες επειδή πολλά παραδείγματα "δικαιοσύνης, στρατιωτικής ευσυνειδησίας και γενναιοφροσύνης" αρνούμενος να αναλάβει από την Ελληνική κυβέρνηση μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που είχε όταν πρωτοήρθε στη Ελλάδα, υπέρογκες αμοιβές κλπ.
Με τον θάνατό του από προβλήματα υγείας το 1855 κηρύχθηκε τριήμερο πένθος στον Ελληνικό στρατό και η Ακρόπολη φωταγωγήθηκε πένθιμα.

Maurice Persat

Ο Maurice Persat (Puy-de-Dôme, Ennezat 30 Απρ 1788 – 1858), ήταν Γάλλος αξιωματικός και συγγραφέας, συμμετείχε στους Ναπολεόντειους πολέμους και σε πολέμους ανεξαρτησίας στη Λατινική Αμερική, στην Ελλάδα και στην Ισπανία .
Ο Persat γεννήθηκε στην Puy-de -Dome στην κεντρική Γαλλία το 1788. Ήταν λοχαγός του ιππικού στο στρατό του Ναπολέοντα. Παρασημοφορήθηκε με το μετάλλιο της «Λεγεώνας της Τιμής» από τα χέρια του Ναπολέοντα το 1813. Μετά τον πόλεμο «των εκατό ημερών» συνταξιοδοτήθηκε. Έφτιαξε μια δύναμη ανταρτών στον Λίγηρα, αλλά εξορίστηκε κατά τη διάρκεια της «αποκαθήλωσης» του Ναπολέοντα. Επίσης, συμμετείχε σε μια συνωμοσία για τη διάσωση του Ναπολέοντα από το νησί της Αγίας Ελένης.
Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ήρθε στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στον αγώνα της Εθνικής Ανεξαρτησίας κατά των Οθωμανών. Ήταν ένας από τους πρώτους αξιωματικούς του 1ου Τάγματος του τακτικού ελληνικού στρατού, ο οποίος διοργανώθηκε από τον Δημήτριο Υψηλάντη τον Ιούλιο του 1821 στην Καλαμάτα, υπό τις οδηγίες του Κορσικανού Joseph Balest.